NDT Bobath

Koncepcja Bobath została opracowana i wprowadzona na początku lat 40. XX wieku przez Karela i Bertę Bobath, którzy przybyli do Wielkiej Brytanii z Niemiec w 1930 roku.

Początkowo prowadzili terapię i obserwację pacjentów dorosłych po przebytych udarach mózgu. Z czasem zauważyli, iż prowadzona przez nich terapia może mieć również zastosowanie u dzieci z mózgowym porażeniem.

Rozszerzeniem metody Bobath jest NDT-Bobath Baby, poświęcona terapii niemowląt z zaburzeniami psychoruchowymi.

Definicja współczesnej koncepcji NDT Bobath została stworzona w 2004 roku podczas warsztatów Europejskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Bobath (EBTA – European Bobath Tutor Association).

Określona została jako "interdyscyplinarne podejście ukierunkowane na rozwiązanie problemu, do wyników badania, ćwiczenia i indywidualnych ograniczeń, które uniemożliwiają pełne uczestnictwo w czynnościach życia codziennego, będących efektem zaburzeń w motoryce (związanych z napięciem mięśniowym i wzorcami ruchu), w pracy zmysłów, percepcji oraz intelektualnych, spowodowanych uszkodzeniem Centralnego Układu Nerwowego (CUN)".

Mówimy, że koncepcja NDT Bobath ma charakter funkcjonalny – co to oznacza?

Podczas terapii dobierane są takie aktywności, by dziecko w możliwie jak najmniejszej patologii uczyło się nowych umiejętności, z których po wyjściu z gabinetu skorzysta w swoim życiu. Możemy zatem powiedzieć, że charakter funkcjonalny ma wpłynąć na większe i lepsze uczestnictwo w życiu.

Funkcjonalność w pracy z dzieckiem oznacza włączenie w terapię zabawy tak, aby budować motywację dziecka i dać mu poczucie kontroli. Pamiętajmy jednak, iż zabawa jest jedynie tłem do ciężkiej pracy naszego małego pacjenta :)

Niezbędnym elementem jest poczucie bezpieczeństwa, dlatego terapia zawsze prowadzona jest w obecności rodziców.

Terapia nie kończy się jedynie na zajęciach w gabinecie. Koncepcja NDT Bobath to coś znacznie szerszego. Rodzice zostają dokładnie instruowani, w jaki sposób zajmować się dzieckiem w domu. Mówimy o 24-godzinnym handlingu.

Opiekunowie wiedzą, jak podnosić, nosić, bawić się, wybierać aktywności, pozycje, jak dobrać odpowiedni sprzęt. Muszą czuć się i bezpiecznie podczas wszelkich czynności dnia codziennego dziecka. Dobre samopoczucie rodziców i zaufanie do terapeuty znacznie poprawia rezultaty terapii.